Veelvoorkomende gewrichtsproblemen bij de Duitse herder

Als je een trotse eigenaar bent, heb je waarschijnlijk wel eens gehoord van enkele van deze veel voorkomende gewrichtsproblemen bij de Duitse herder. Deze honden zijn bijvoorbeeld een van de rassen die meer vatbaar zijn voor heupdysplasie. Waarom hebben deze honden vaker last van groeistoornissen, rug- en heupproblemen dan veel andere rassen? Hieronder vindt u een overzicht van wat we behandelen met betrekking tot gewrichtsproblemen bij Duitse herders.

1. Heupdysplasie van de Duitse herder

• Wat is heupdysplasie precies?
• Drievoudige bekkenosteotomie
• Femurkop osteotomie
• Juveniele schaamsymfysiodese
• Complete heupvervanging
• Chirurgische behandeling is het meest effectief in een vroeg stadium

2. Potentiële gevaren van slechte eetgewoonten

• Hoe het eten te vertragen

3. Rugproblemen van de Duitse herder

• Degeneratieve myelopathie
• Hoe erfelijke aandoeningen te voorkomen

Aan het einde van de 19e eeuw, toen de eerste Duitse herders voor het eerst werden gefokt, was de wetenschappelijke kennis van erfelijkheid en genetica nog lang niet in de buurt van wat het nu is. Net als verschillende andere honden die zijn gefokt met anderen die iets te dicht bij elkaar staan, kunnen Duitse herders lijden aan verschillende erfelijke gewrichts- en groeistoornissen.

• Veel medische problemen van de Duitse herder zijn erfelijk.
• Inteelt vroeg in de geschiedenis van het hondenras kan tot deze problemen hebben geleid.

1. Heupdysplasie van de Duitse herder

Heupdysplasie komt het meest voor bij grotere tot grote rassen en is meestal erfelijk, een genetische aandoening die van moeder op nageslacht wordt overgedragen. Duitse herders zijn toevallig een van die rassen die vatbaarder zijn. Dat gezegd hebbende, bepaalde dingen kunnen de ontwikkeling ervan versnellen of de zaken erger maken.

• Snelle groeisnelheid
• Soorten oefeningen
• Overgewicht / slechte voeding

Wat is heupdysplasie precies?

Om dit gemakkelijker te maken, stel je deze toestand voor vanuit het perspectief van een mens. Stel je voor dat je heupgewricht gewoon niet goed in elkaar lijkt te passen. Je been geeft het de hele tijd op, waardoor je abrupt valt met weinig waarschuwing, en je moet een rollator gebruiken om je te verplaatsen!

Om medisch precies te zijn, de proximale kop van uw dijbeen, het 'kogel'-gedeelte van het kogelgewricht, is niet volledig bedekt door, of past gewoon niet helemaal in het acetabulum van het bekken van uw hond, de 'kom'. onderdeel van het kogelgewricht. Gelukkig wordt heupdysplasie normaal gesproken 'bij mensen' verholpen met corrigerende chirurgie.

Als het bij onze honden niet wordt gecorrigeerd, kan dit leiden tot instabiliteit, ongemak, artritis en verdere gewrichtsschade, wat leidt tot meer pijn. Elke keer dat het dijbeen meer beweegt dan zou moeten, veroorzaakt het meer schade aan de verschillende soorten bindweefsel in dat gebied. Kraakbeen, de zachte ‘demping’ tussen de gewrichten, begint af te slijten. De botten zelf kunnen tegen elkaar gaan wrijven, wat leidt tot zeer pijnlijke artritis.

Elleboogdysplasie bij honden omvat hetzelfde concept, alleen centreert rond de radius, ellepijp en opperarmbeen. Chirurgische correctie voor zowel elleboogdysplasie als heupdysplasie is afhankelijk van het getroffen gebied en de omvang.

Drievoudige bekkenosteotomie

Bedoeld om de heupkom opnieuw uit te lijnen, dit is meestal een optie bij vroege tekenen van heupdysplasie. Er worden kleine insnijdingen in het bekken gemaakt zodat het komgedeelte, acetabulum, komgedeelte van het gewricht, over de heupkop (het kogelgedeelte van het gewricht) kan worden gedraaid. Dit wordt meestal uitgevoerd bij puppy's jonger dan een jaar.

Femurkop osteotomie

De kop van het dijbeen (het kogelgedeelte van het gewricht) wordt helemaal verwijderd, waardoor er een lege kom overblijft. Uiteindelijk creëert littekenweefsel een soort 'vals gewricht', dat veel van het verloren kraakbeen vervangt en demping toevoegt. Pezen en spieren helpen het dijbeen op zijn plaats te houden.Deze procedure wordt meestal aanbevolen bij kleinere honden (<50 lb.) en is in de meeste gevallen geen optie.

Juveniele schaamsymfysiodese

Dit is een kleine, kosteneffectieve operatie voor jongere honden, bedoeld voor vroege interventie. Een elektrische scalpel wordt gebruikt om littekens te maken in de buurt van de bekkengroeischijven, waardoor een deel van het bekken blijft groeien en de groei van een ander deel stopt.

Dit is meer preventief en voorkomt later de gezondheidscomplicaties van heupdysplasie, artritis, enz. De resultaten zijn het beste als dit vroeg wordt uitgevoerd, rond de leeftijd van 14-16 weken.

Complete heupvervanging

Dit is veruit de meest kostbare en extreme operatie! Honden moeten klaar zijn met groeien, en dit is niet mogelijk als er sprake is van enige vorm van bot- of gewrichtsziekte.

Chirurgische behandeling is het meest effectief in een vroeg stadium

Is het u opgevallen dat deze operaties, buiten de totale heupprothese, normaal gesproken heel vroeg worden uitgevoerd? Ze zijn het meest effectief voordat de botten van de puppy klaar zijn met groeien. Dit betekent dat een hond mogelijk geen dysplasie heeft, of dat het niet zo extreem is als in de toekomst zou kunnen zijn.

Aan de andere kant worden sommige Duitse herders geboren met zo'n slechte skeletstructuur rond dit gewricht, dat een operatie een absolute noodzaak is.

2. Potentiële gevaren van slechte eetgewoonten

Overgewicht is misschien niet de oorzaak van gewrichtsdysplasie, maar kan het wel beïnvloeden. Stel je voor dat je behoorlijk ernstige artritis in je knieën hebt, tot het punt waarop het pijnlijk kan zijn om te lopen. Stel je nu voor dat je gedwongen wordt een rugzak vol stenen te dragen, en hoeveel erger het zou voelen als die knieën dat extra gewicht ook zouden moeten dragen. Voor de normaal zeer actieve Duitse herder kan overgewicht een ernstig probleem zijn.

Snelle groei tijdens de puppytijd kan bijdragen aan slechte botvorming, naast erfelijke genetica.

• Hoewel het niet onder het domein van rugproblemen valt, wordt aangenomen dat 'Bloat' (GDV - Gastric Dilatation Volvulus) het gevolg is van snel eten.Omdat het dier zo snel eet, kan het gassen inslikken die zich ophopen in de maagholte, waardoor het uitzet en mogelijk verdraait. Het draaien zal de bloedtoevoer naar de weefsels afsnijden, wat leidt tot orgaandood. GDV is altijd een medisch noodgeval dat een chirurgische ingreep vereist, en is vaak dodelijk.
• Overweeg een uitgesneden voerbak te kopen om uw pup te dwingen langzamer te gaan, of plaats een grote presse-papier in het midden om voedsel te scheiden.

Hoe het eten te vertragen

Snelle groei tijdens de puppytijd, evenals die gevallen van maagdilatatie Volvulus, zijn allemaal te voorkomen door de eetgewoonten van uw Duitse herder onder controle te houden. Je wilt natuurlijk weten wat je aanbiedt in dat puppyvoer, maar volg ook de voedingsinstructies.

• Voer twee keer per dag kleinere porties.
• Plaats een scheidingswand in de voerbak en dwing uw pup om te vertragen.
• Volg de schriftelijke voedingsinstructies op de verpakking.
• Verander niet meteen van voedingsmerk. Meng in plaats daarvan langzaam porties om aanpassing mogelijk te maken.

3. Rugproblemen van de Duitse herder

Degeneratieve myelopathie

Degeneratieve myelopathie is een degeneratieve, progressieve aandoening van het ruggenmerg bij verschillende hondenrassen, waaronder Duitse herders. Zwakte van de achterpoten zal geleidelijk optreden naarmate de ziekte voortschrijdt, wat uiteindelijk leidt tot volledige verlamming van de achterpoten. Helaas is de ziekte ongeneeslijk en dodelijk. Deze aandoening is vergelijkbaar met sommige vormen van menselijke ALS, of gewoonlijk de ziekte van Lou Gehrig genoemd.

Er is geen succesvolle manier om degeneratieve myelopathie te behandelen, behalve om te proberen het onder controle te krijgen. Na verloop van tijd zal het uiteindelijk leiden tot volledige verlamming van alle vier de ledematen.

Spinale stenose is een andere degeneratieve ziekte die bij dit ras wordt gezien. Beide aandoeningen zijn genetisch en worden verondersteld erfelijk te zijn, doorgegeven van moeder op nageslacht.

Hoe erfelijke aandoeningen te voorkomen

Dankzij ongelooflijke vooruitgang in de moderne veterinaire wetenschap kunnen honderden aandoeningen genetisch worden getest in een moeder/vader moeder of vader voordat ze zich voortplanten en doorgeven aan hun nakomelingen. Elke verantwoordelijke fokker zou in deze tests moeten investeren en gewoon moeten vermijden een Duitse herdershond te fokken die een van de eigenschappen draagt ​​die bij deze aandoeningen betrokken zijn.

Deze tests zijn allebei heel eenvoudig, meestal met een eenvoudig wattenstaafje, en beschikbaar voor iedereen die ervoor wil betalen. U kunt uw pup net zo gemakkelijk thuis testen.

Komen deze aandoeningen vaak voor?

Duitse herders zijn een populair ras voor zowel ethische fokkers als 'achtertuinfokkers'. Deze laatsten hebben zelden de opleiding om deze gezondheidsproblemen zo goed mogelijk te voorkomen of de benodigde financiële middelen. Helaas worden er elk jaar meer puppy's gefokt in slechte omstandigheden dan ethisch.

Deze gezondheidsproblemen komen vaker voor dan ze zouden moeten zijn. Vóór menselijke tussenkomst zou de natuur deze gebreken uit de kweekvijver hebben geëlimineerd omdat een hond met bijvoorbeeld heupdysplasie niet in hetzelfde tempo kan rennen als de rest van zijn roedel (of wolf).

De natuur kan een wrede meesteres zijn. De meeste van deze honden zouden het niet hebben overleefd om zich voort te planten en hun medische toestand door te geven.

• Volgens de Orthopaedic Foundation for Animals lijdt 19,8% van de Duitse herders geboren tussen 2011 en 2015 aan heupdysplasie. Stel je voor dat 20% van alle menselijke kinderen geboren zou worden met heupdysplasie (dat aantal is eigenlijk ongeveer 0,01% of ongeveer 1 op elke 1.000)
• Naar schatting 17% van de totale bevolking lijdt aan degeneratieve myelopathie (DM). Naar schatting hebben ongeveer 12.000 - 15.000 mensen in de Verenigde Staten ALS (menselijk equivalent). Dat is minder dan 1/1.000ste van de 328,2 miljoen mensen die er momenteel wonen.

Bekijk deze statistieken hierboven. In vergelijking met de menselijke gezondheid komen deze aandoeningen veel vaker voor bij Duitse herders.In theorie zouden ze zonder menselijke tussenkomst minder vaak voorkomen, omdat de natuur de meeste gevallen ervan zou hebben geëlimineerd.

Bronnen

• Orthopedische Stichting voor Dieren. https://www.ofa.org/diseases/breed-statistics#detail
• Todhunter en Loder, De demografie van heupdysplasie bij honden in de Verenigde Staten en Canada, Tijdschrift voor diergeneeskunde, 2017.
• Willis M. B. De Duitse herdershond: een genetische geschiedenis. Howell Book House, 1992, 439 p.
• Jager en Ward, Degeneratieve myelopathie bij honden, https://vcahospitals.com/know-your-pet/degenerative-myelopathy-in-dogs.

Dit artikel is nauwkeurig en waarheidsgetrouw voor zover de auteur weet. Het is niet bedoeld ter vervanging van diagnose, prognose, behandeling, voorschrift of formeel en geïndividualiseerd advies van een dierenarts. Dieren die tekenen en symptomen van angst vertonen, moeten onmiddellijk door een dierenarts worden gezien.