Anticiperend verdriet: het verlies van uw hond vooraf rouwen

Als je weet dat je hond gaat sterven

Wanneer een hond wordt gediagnosticeerd met een terminale ziekte zoals kanker, is het nieuws verschrikkelijk verwoestend. Niet veel situaties in het leven zijn gelijk aan de pijn en het lijden geassocieerd met gedachten over het verliezen van een hondenmaatje dat er altijd was en jarenlang onvoorwaardelijke liefde bood.

Het is alsof de hele balans van het leven is verdwenen. Met steeds meer mensen die honden als familieleden beschouwen, vormen honden en hun families sterke eenheden die zich in een perfecte staat van homeostase bevinden. Dan komt er een diagnose en die zalige staat van homeostase is voorgoed verdwenen - de familie-eenheid is nu uit balans.

Al snel verdringen gevoelens van onzekerheid en onheil het dagelijkse leven van degenen die werden aangeraakt. In het begin kan er die eerste hoop of aanvankelijke schok zijn, maar dan wordt de angst om de hond te verliezen steeds tastbaarder naarmate de dagen voorbijgaan en de hond tekenen van fysieke achteruitgang begint te vertonen.

Omdat honden zo'n belangrijke rol spelen in het leven van veel mensen, moet het gemakkelijk te begrijpen zijn waarom een ​​diagnose van een terminale ziekte zo verwoestend zou aanvoelen. Toch lijkt de manier waarop de maatschappij het verlies van een huisdier waarneemt nog steeds een stap achter te blijven.

Er is nog steeds een diepe kloof tussen de manier waarop de maatschappij het verlies van een persoon en het verlies van een hond waarneemt, legt Laurel Lagoni, Suzanne Hetts en Stephen Withrow uit in het boek " Clinical Veterinary Oncology ." Toch zijn er vanaf vandaag geen formele of sociaal gesanctioneerde rituelen zoals wakker, begrafenissen en herdenkingsdiensten voor het verlies van honden. Er zijn ook zeer weinig ondersteuningssystemen om hondeneigenaren te helpen omgaan met de realiteit van de naderende dood en om later te helpen het verlies te sluiten.

"Het is maar een hond" of "je kunt op een dag altijd een andere hond krijgen" zijn enkele veel voorkomende zinnen "gewone mensen zonder hond" kunnen weggooien in een poging om de hondenliefhebber op te vrolijken die lijdt aan de gevoelens van ondergang die bijna surrealistisch dacht aan het verliezen van een harig familielid dat al jaren een integraal onderdeel van de familie is.

Het herkennen van het fenomeen van anticiperend verdriet dat hondeneigenaren ervaren, is bijna net zo belangrijk of misschien net zo belangrijk als het herkennen van het rouwproces. Het is volkomen normaal om gedurende deze periode een hele reeks emoties te doorstaan. Het is net zo belangrijk voor de hondeneigenaar om deze emoties te herkennen in plaats van ze te onderdrukken en hun bestaan ​​te ontkennen.

De maatschappij ondersteunt over het algemeen geen verdriet over de dood van een huisdier en daarom zijn er weinig beschikbare ondersteuningssystemen voor de eigenaar van het getroffen dier.

- M. Bernbaum

De 5 fasen van anticiperend verdriet

Anticiperend verdriet, ook bekend als 'pre-rouw', is de erkenning van de naderende dood. Voor eigenaren van gezelschapsdieren leidt dit anticiperen tot een allegaartje emoties, waaronder shock, hoop, angst, frustratie en angst.

Schok

Shock is het onmiddellijke gevoel dat wordt gevoeld bij het horen van de diagnose. Het is alsof dat moment dat de dierenarts het woord 'kanker' uitspreekt of een andere levensbedreigende diagnose op tijd bevroren blijft. Er is waarschijnlijk een element van ontkenning of ongeloof aan de hand, bijna als een verdedigingsmechanisme om een ​​directe treffer te voorkomen. De diagnose van de dierenarts klinkt bijna alsof die woorden op iemand anders zijn gericht.

Hoop

Hoop volgt vaak snel en dit leidt vaak tot proactieve maatregelen. Hondenbezitters proberen Maggy te helpen de kanker te verslaan met een ketogeen dieet, hennepolie en andere krachtige immuunversterkende supplementen. Andere eigenaren kunnen de traditionele route nemen met chirurgie en misschien dure chemotherapie. Alles om gewoon tijd te kopen en wat meer levenskwaliteit toe te voegen.

Angst

Angst is vaak een emotie die op willekeurige momenten tijdens de reis opduikt. Het zal vaak gebeuren nadat de gelukzalige tijden van hoop voorbij zijn en de kanker zijn lelijke kop opheft, nogmaals, herinnerend aan het onvermijdelijke.

Hondenbezitters vragen zich misschien af ​​wat er zal gebeuren als hun hond achteruitgaat. Het is niet ongebruikelijk om tranen in de ogen te krijgen op willekeurige momenten van de dag, en emotioneel afbreken kan soms zelfs op de meest onopvallende plaatsen, zoals tijdens het winkelen of op het werk, toeslaan.

Sommige hondenbezitters daarentegen kunnen worden getroffen met een gevoel van tijdelijke vervreemding, waardoor ze zich ver van hun honden voelen. Deze vervreemding is een afweermechanisme bedoeld om los te raken en te voorkomen dat je de ruwe pijn voelt.

frustratie

Frustratie is vaak een emotie die ontstaat wanneer ondanks alle genomen maatregelen (dieet, gebeden, Reiki, holistische benadering) de hond achteruitgaat. Hondenbezitters beginnen te beseffen dat ze de strijd verliezen in een poging te voorkomen dat de ziekte hun honden opeist.

Hondenbezitters kunnen lichte jaloezie of woede voelen wanneer ze horen dat honden met dezelfde aandoening langer leven en beter reageren op een bepaalde behandeling. Veel "wat als" vragen kunnen rijzen die verspillende mentale marteling veroorzaken.

De waarheid is dat bij end-of-life-aandoeningen zoals kanker, er echt geen goede of foute beslissingen zijn. Elke hond reageert anders en er zijn vaak geen zwart-witregels waaraan u zich moet houden.

Angst

Angst wordt vaak gevoeld als de ziekte begint over te nemen. Het is moeilijk om te slapen, de tranen blijven stromen en hondeneigenaren observeren hun honden misschien obsessief voor "tekenen" van de grote achteruitgang die het leven van de hond zal kosten.

Hoe proactief de dood van een huisdier te benaderen

Leven met honden en genieten van hun gezelschap is het tweesnijdende zwaard waarmee hondeneigenaren op een gegeven moment uiteindelijk worden geconfronteerd. "Verdriet is de prijs die we betalen voor liefde", zei koningin Elizabeth II. Soms staat verdriet echter teveel in de weg, zo erg dat het een grote deuk doet om te genieten van die laatste, kostbare dagen met een geliefde hond.

Toch weten honden niet wat de toekomst in petto heeft. Ze leven in het heden, in een staat van zalige onbewustheid. Het aannemen van de levensfilosofie van een hond kan hondeneigenaren helpen het beste uit de laatste dagen te halen versus ze te vullen met gedachten die gepaard gaan met onresource en onproductieve anticiperende angst.

De laatste dagen van de hond koesteren is de meest productieve manier om er het beste van te maken. Dit zal helpen troost bieden wetende dat de hond veel liefde kreeg in zijn laatste dagen. Er moet een bucketlist worden samengesteld om proactief te blijven. Een lijst maken van dingen die de hond graag doet en die wensen uit laten komen, kan een ware zegen zijn voor zowel de hond als de hondeneigenaar.

Voorbeelden zijn een autorit naar het strand, de hond omringen met prachtig speelgoed, schilderijen met pootafdruk maken, de hond op bed / bank laten slapen of hem laten genieten van dat vanilleroomijs dat hij altijd heeft gekoesterd. Zelfs eenvoudige dingen zoals extra tijd doorbrengen met het aaien van de hond 's avonds of het voeden van speciale traktaties kunnen dierbare ervaringen zijn. Er moeten heel veel foto's en video's worden gemaakt om deze herinneringen te 'materialiseren'.

Door al deze dingen samen te doen, kun je je op het moment concentreren en eeuwige bitterzoete momenten opbouwen die de komende jaren diep zullen worden gekoesterd. Het verlies van een hond vooraf rouwen hoeft daarom niet per se een negatieve ervaring te zijn, maar kan in feite een proactieve en productieve ervaring worden door eenvoudig elk moment te koesteren en het leven door de ogen van een hond waar te nemen.

Honden vinden een manier om de mensen te vinden die ze nodig hebben en vullen een leegte waarvan we niet wisten dat we die hadden.

- Thom Jones