MIJN KAT HEEFT KANKER: EEN PERSOONLIJKE REIS

Neem contact op met auteur

Wanneer u een kat adopteert, bent u bezig met alle details om voor uw nieuwe familielid te zorgen. Noem maar op, je krijgt een speciale kom voor het eten, je zet kattenbakken op en je koopt krabpalen.

En dan begin je je kat te leren kennen. Iedereen die er ooit een heeft gehad, zal je vertellen dat elke persoon zijn eigen unieke persoonlijkheid, eigenaardigheden en gewoonten heeft.

Naarmate je door de jaren heen gaat, wordt de kat een deel van je leven. Hij slaapt met je, maakt je wakker met eten en begroet je aan de deur als je thuiskomt. Naarmate de tijd verstrijkt, begint die zeurende stem in je achterhoofd zich zorgen te maken. Hij wordt oud. Hoeveel tijd heeft hij nog? Hoe zal ik ooit de leegte opvullen als ik mijn dierbare baby verlies?

Dit is het verhaal van mijn persoonlijke reis van liefde en verlies van een speciale kat.

Hij vindt ons

Hij kwam naar ons een maand nadat mijn man en ik trouwden. Bij het opzetten van het huis voelde het gewoon niet goed totdat we een kat hadden.

We bezochten een plaatselijke redding en terwijl we naar de kooien keken en met de pleeggezinnen aan het praten waren, stak dit prachtige, blauwogige wezen zijn poten door de kooi en miauwde naar mijn man.

De vrijwilliger haalde hem uit de kooi en gaf hem aan mijn man en de kat begon meteen te spinnen en legde zijn poten om de nek van mijn man.

Onnodig te zeggen dat we geslagen waren.

Geboren om van mensen te houden

Hij was het kitten van een wilde, Siamese moeder. Een TNR-groep (trap-onzijdige terugkeer) had de moeder en twee kittens binnengebracht om vaccinaties te krijgen, gesteriliseerd en gecastreerd te worden en vervolgens teruggebracht te worden naar hun kattenkolonie. De TNR-groep knijpt in hun oren om aan te geven dat ze zijn gerepareerd.

Maar het verhaal dat ons werd verteld, was dat toen onze kat wakker werd, hij begon te praten met de vrijwilligers en spoorde en wreef over de kooi. Iemand zei: "Ik denk niet dat deze wild is."

Dus onze kleine ingekeepte kitten kreeg een tweede kans en werd op zes maanden oud een deel van ons huishouden.

Hij leefde tot zijn reputatie

Een rode punt, Siamese mix, hij voldeed aan alle persoonlijkheidskenmerken van dit soort katten. Hij was luid en veeleisend en volgde ons als een hond toen we thuis waren. Het werd al snel duidelijk dat hij eenzaam was toen hij overdag op de blinden van ons appartement begon te kauwen.

Dus we kregen hem een paar maanden later een metgezel en hij was veel gelukkiger.

Na een paar jaar zijn we naar een huis verhuisd en al snel is ons eerste kind geboren. Een van mijn vroegste foto's van mijn nieuwe zoon toont een nieuwsgierige Siamese kat die de pasgeboren baby snuift terwijl hij in zijn autostoeltje slaapt.

Een paar jaar later kwam onze tweede zoon in beeld, maar Merlijn, onze Siamees, nam het allemaal in gang.

Een deel van mijn dagelijks leven

Je realiseert je nooit echt hoeveel ze deel uitmaken van je leven en je dagelijkse routine, totdat het feit van hun dreigende verlies je in het gezicht staart.

Hij begroet me aan de deur als ik binnenkom. Hij praat tegen me en maakt zich druk als hij iets nodig heeft. Als ik ga zitten, springt hij op mijn schoot en stoot het hoofd tegen me.

Toen ik 's nachts ging slapen, hoef ik alleen maar mijn hand uit te steken om zijn warme lichaam en de trillingen van zijn spinnen te voelen.

Zijn aanwezigheid is groot. Hoewel ik andere huisdieren heb, is Merlin anders. Hij is speciaal.

De diagnose

Op zestienjarige leeftijd zit je altijd in je achterhoofd dat je tijd met je huisdier hebt geleend. Het is de aard van oude huisdieren en maakt deel uit van het proces. Maar dat maakt de schok ervan niet eenvoudiger te verdragen.

Ik had gemerkt dat zijn buik er gezwollen uitzag, maar in eerste instantie schreef ik dat hij te veel had gegeten. Het viel me heel plotseling op, terwijl ik naar hem keek, dat de rondheid die ik zag niet vet maar vloeibaar was, zoals een andere kat die ik had die overleed aan gemetastaseerde leverkanker.

Ik belde onze dierenarts en bracht hem meteen binnen.

De dierenarts bevestigde mijn ergste vermoedens; vocht in de buik is waarschijnlijk gelijk aan kanker bij een kat van zijn leeftijd.

Het moment waarop het allemaal te echt lijkt

Hij somde opties voor diagnose op en zei dat een echografie waarschijnlijk de beste optie zou zijn om te zien wat er in de buik aan de hand was.

Hij nodigde me terug naar de echografie kamer met zijn assistent om de procedures te bekijken. Terwijl ik over Merlijn's hoofd wreef, spanden ze zijn buik en trokken zijn interne organen op het scherm. De dierenarts zag onmiddellijk "vreemde lichamen" die niet als organen te herkennen waren.

Tumoren. Kanker.

Op dat moment had ik het gevoel dat ik niet in mijn lichaam was maar opgeschort. Aan het kijken.

De radio speelde ergens op de achtergrond en ik hoorde "True Colors" van Phil Collins beginnen te spelen en het werd teveel. Tranen stroomden over mijn gezicht.

Ik huilde niet openlijk of snikte. Dat zou later komen. Maar ik voelde het verdriet goed in me opkomen ergens diep en verborgen.

Het wachtende spel

Voor nu is hij nog steeds aan het eten. Hij praat nog steeds. Hij doet nog steeds gewone dingen.

Ik stak gisteravond de hand uit en zijn lichaam was daar en hij purde. En ik huilde.

We kunnen kiezen voor comfortmaatregelen voor hem. Ze kunnen de toegankelijke vloeistof uit zijn buik aftappen.

We zullen weten wanneer het tijd is. Of zullen we?

Ik ben eerder op deze weg geweest met andere huisdieren. Maar deze voelt anders. Deze is persoonlijker en pijnlijker.

Ik weet niet echt hoe lang hij heeft. Het kunnen dagen zijn. Het kan weken duren. Het is niet lang.

Mijn verdriet

Ik weet dat er vreselijke dingen gebeuren in de wereld. Mensen krijgen kanker. Kinderen krijgen kanker. Mensen verhongeren. Mensen leven op straat. Mensen sterven aan te voorkomen ziekten.

Maar verdriet en rouw zijn persoonlijke ervaringen. En elke ervaring van verdriet is zowel egoïstisch als noodzakelijk.

Dit is mijn persoonlijke droefheid. Dit is mijn verdriet.

Ik zal deze kat missen.